Şeref Dayı’m merhabalar. Müsaadenle ben de bir hikâye anlatayım.
(Anlatacağım olay Malatya’nın Akçadağ ilçesinde yaşanmıştır. Akçadağ’ın eski adı Arga’dır.)
Bir gün iki adam Argalı’ya misafir olmuşlar. Tanrı misafiridir işte yemekler indirilmiş, kahveler kaldırılmış. Derken saat geç olmuş, yataklar serilmiş. Misafirler odalarına yerleştirilmiş. Misafirler yataklarında yan gelmiş günün muhasebesini yaparken ev sahibinin de aleyhinde atıp tutmaya başlamışlar. Misafirlerden biri:
-Sessiz ol! Ev sahibi duyacak, Arga’nın adamı misafiri uyutmadan uyumaz, deyince diğeri;
– Boş ver duyarsa duysun, altımızdan da döşeği alamaz ya!
Sabah olmuş, kahvaltı indirilmiş, taze ekmekler getirilmiş. Kahvaltı bitmiş çay faslına geçilmiş. Ev sahibi de misafirlere:
– Uşaklar, bir kusurumuz olmamıştır inşallah, memnun kaldınız mı?
Misafirler bir ağızdan
– Olur mu emmi, her şey çok güzeldi sağ olun.
Ev sahibi:
– Hani olur ya yataklar lekeli, yemekler tatsız olur insanlık hali.
Misafirler:
– Biz çok memnunuz emmi kalbine şüphe gelmesin.
Ev sahibi:
– Ula şerefsizler her şey iyiydi de o zaman akşamki o son lafınız neydi?
Emre Vahap
